Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego

1. Art. 59 § 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 114, z późn. zm.), uchylony przez art. 71 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. – Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178), w związku z art. 4, art. 6 i art. 7 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. Nr 19, poz. 145, z późn. zm.), rozumiany w ten sposób, że umożliwia stosowanie sankcji karnych wobec osób z wyższym wykształceniem prawniczym świadczących usługi pomocy prawnej, niespełniających wymagań przewidzianych dla wykonywania zawodu radcy prawnego lub adwokata, jest niezgodny z art. 42 Konstytucji przez to, że nie zachowuje wymaganej precyzji określenia znamion czynu zagrożonego karą.
 

Zaskarzony przepis nie utracił mocy z dniem wejścia w życie wyroku tj. z dniem 4 grudnia 2003 r., gdyż został uchylony przez art. 71 ustawyz dnia 19 listopada 1999 r. – Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178).

Z systemu prawnego wyeliminowany został zaskarżony w niniejszej sprawie przepis art. 59 § 1 ustawy - Kodeks wykroczeń - art. 71 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178) - co oznacza, iż podjęcie w tym zakresie działań legislacyjnych nie jest konieczne. Ewentualnego rozważenia wymaga wprowadzenie kompleksowej regulacji dotyczącej zasad zarobkowego świadczenia pomocy prawnej przez osoby nienależące do kręgu podmiotów wpisanych na listy korporacyjne.