Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego

Art. 526 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) w zakresie, w jakim wyłącza możliwość sporządzenia i podpisania kasacji we własnej sprawie przez adwokata bądź radcę prawnego, jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

ponadto postanawia:

na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070, z 2005 r. Nr 169, poz. 1417, z 2009 r. Nr 56, poz. 459 i Nr 178, poz. 1375, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228 i Nr 197, poz. 1307 oraz z 2011 r. Nr 112, poz. 654) w związku z art. 134 pkt 3 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 293) umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.

Pomimo sposobu sformułowania przez Trybunał Konstytucyjny sentencji wyroku sugerującej, że traci moc obowiązującą wyłączenie możliwości sporządzania i podpisywania przez radców prawnych i adwokatów kasacji we własnych sprawach karnych, literalne brzmienie art. 526 § 2 Kodeksu postępowania karnego wskazuje jednak na zasadność podjęcia prac legislacyjnych celem wykonania wyroku Trybunału. Wskazany przepis nie jest bowiem oparty na konstrukcji wyłączenia uprawnienia określonych podmiotów.

* sentencja została ogłoszona zgodnie z art. 89 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 1157).