Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego

1) art. 126 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2013 r. poz. 627, 628 i 842 oraz z 2014 r. poz. 805 i 850), w części obejmującej wyrazy „w uprawach, płodach rolnych lub w gospodarstwie leśnym”,

2) art. 126 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy powołanej w punkcie 1, w części obejmującej wyrazy „w pogłowiu zwierząt gospodarskich”,

3) art. 126 ust. 1 pkt 4 ustawy powołanej w punkcie 1, w części obejmującej wyrazy „w pasiekach, w pogłowiu zwierząt gospodarskich oraz w uprawach rolnych”,

4) art. 126 ust. 4 ustawy powołanej w punkcie 1 w zakresie, w jakim ogranicza grono podmiotów, które mogą współdziałać z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska, a na obszarze parku narodowego – z dyrektorem tego parku, co do sposobów zabezpieczania przed szkodami powodowanymi przez zwierzęta, o których mowa w ust. 1, do właścicieli lub użytkowników gospodarstw rolnych i leśnych oraz w zakresie, w jakim ogranicza mienie, które podlega zabezpieczeniu

– są niezgodne z art. 32 ust. 1 oraz art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W przypadku przepisów art. 126 ust. 1 pkt 1-4 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, zwanej dalej „ustawą o ochronie przyrody”, Trybunał Konstytucyjny stwierdził niekonstytucyjność tych przepisów w częściach wskazanych w sentencji wyroku, w których zróżnicowanie wprowadzone przez ww. ustawę nie spełnia konstytucyjnego wymogu równej ochrony praw majątkowych. Tym samym przepisy te utraciły moc obowiązującą we wskazanych w sentencji częściach z dniem ogłoszenia wyroku, tj. z dniem 30 lipca 2014 r.

Z kolei art. 126 ust. 4 ustawy o ochronie przyrody, z uwagi na zakresowy charakter stwierdzonej niekonstytucyjności, nie utracił mocy obowiązującej z dniem ogłoszenia niniejszego wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Bowiem w tym przypadku, na skutek stwierdzonej niekonstytucyjności, z systemu prawa wyeliminowana została norma wywiedziona z tego przepisu, w zakresie w jakim ogranicza grono podmiotów, które mogą współdziałać z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska, a na obszarze parku narodowego – z dyrektorem tego parku, w sprawie sposobów zabezpieczania przed szkodami powodowanymi przez zwierzęta, do właścicieli lub użytkowników gospodarstw rolnych i leśnych, oraz w zakresie, w jakim ogranicza mienie, które podlega zabezpieczeniu.